Poetyckie portrety w Cyklu „Subtelnych Portretów” to wędrówka przez krainę cieni i świateł, gdzie każdy zarys twarzy pulsuje niewidzialnym napięciem. Artysta kreśli swoje postaci cienką nicią linii, rozlewa plamy jak myśli na papierze, igra z kontrastem jak z oddechem — raz przyspieszonym, raz niemal zatrzymanym. Z fragmentów rzeczywistości tka sny, odrywając wizerunki od ciężaru codzienności i zanurzając je w przestrzeni odrealnionego bytu. Portrety upraszcza, aby wydobyć ich najgłębszą esencję — ukrytą poza widzialnym, pomiędzy spojrzeniem a ciszą.
Światło i cień są w jego rękach niczym oddech wszechświata, cichy i nieskończenie precyzyjny. Poetyckie portrety jana Astnera prowadzą widza przez labirynt niedopowiedzeń, rozświetlają ścieżki intuicji, układają historie w zakamarkach niewidzialnych wspomnień. Tajemnica unosi się nad każdym portretem niczym mgła — nieuchwytna, ale przejmująca. To nie obrazy patrzą na nas — to my zaglądamy w siebie poprzez ich milczące oblicza.
Ograniczenie palety barw do czerni i bieli staje się aktem czystości i odwagi. Tutaj kolor ustępuje miejsca ciszy. W tej ciszy czarna linia i biała przestrzeń rozmawiają ze sobą szeptem. Monochromatyczna prostota odsłania duchowy minimalizm — oczyszcza spojrzenie, kieruje je ku temu, co najważniejsze, najdelikatniejsze, najbardziej ukryte. Każdy poetycki portret, twarz w „Subtelnym Portrecie” jest jak odbicie w tafli spokojnej wody — nieuchwytna, a jednak przenikająca do samej głębi.
„Poetyckie Portrety” nie są o ludziach. Są o chwilach, w których świat zatrzymuje się na oddech, o emocjach unoszących się jak niewidzialny pył w powietrzu. To podróż w przestrzeń wewnętrznych pejzaży, w miejsca, które istnieją tylko wtedy, gdy zamkniemy oczy i pozwolimy wyobraźni prowadzić nas po ścieżkach, gdzie nic nie jest oczywiste, a wszystko jest możliwe.
Poetyckie portrety – Paleta barw do czerni i bieli skupia uwagę na formie. Brak koloru nie jest ograniczeniem – Malarstwo jana Astnera
Ograniczenie palety barw do czerni i bieli skupia uwagę na formie. Brak koloru nie jest ograniczeniem, lecz narzędziem do przekazywania znaczeń. W formach czarno-białych dominuje duchowy minimalizm, jeszcze bardziej uwydatnia unikalny charakter wyimaginowanej twarzy Subtelengo Portretu.
