Płaskorzeźby i obiekty EIDOS

Płaskorzeźby, w odróżnieniu od klasycznych obrazów, stanowią trójwymiarowe formy artystyczne, które w pełni wykorzystują przestrzenne właściwości materiału. Obrazy, chociaż mogą oddać głębię dzięki technikom światłocieniowym, pozostają wciąż w wymiarze dwuwymiarowym. Płaskorzeźby, natomiast, działają w trzech wymiarach, angażując nie tylko zmysł wzroku, ale także dotyku, gdyż widz może poczuć teksturę i kontury formy, co wprowadza do dzieła element fizycznej interakcji. Tego rodzaju sztuka jest dynamiczna, ożywiająca przestrzeń, ponieważ pozwala na różne perspektywy odbioru. Każdy kąt widzenia może ujawniać inny aspekt formy, dodając wrażenie ruchu, jakby dzieło żyło i zmieniało się w zależności od miejsca, z którego je obserwujemy. Ta trójwymiarowość sprawia, że płaskorzeźba jest pełna głębi, nie tylko w sensie wizualnym, ale także emocjonalnym. Artysta, poprzez formowanie kształtów, tekstur i proporcji, tworzy dzieło, które angażuje zmysły i skłania do refleksji nad jego znaczeniem, nad tym, co ukryte w strukturze, a także nad relacją między dziełem a jego obserwatorem.

Płaskorzeźby EIDOS są także inspirowane naturą. Przyroda, z jej złożonymi formami i detalami, jest niewyczerpanym źródłem inspiracji dla artystów. Rzeźbiarze czerpią z organicznych kształtów roślin, zwierząt, a także ludzkiej anatomii, starając się uchwycić esencję tych form. Często są to nie tylko naśladownictwa, ale i próby oddania wewnętrznej struktury natury, jej dynamiki i energii. Płaskorzeźba daje artystom możliwość ukazania tych detali w sposób, który jest niemożliwy w tradycyjnych obrazach, pozwalając na większą dokładność, a jednocześnie głębsze zanurzenie w temacie.

Cykl EIDOS – „istota” lub „esencja” – odnosi się do głębokiej filozoficznej idei, która w pełni zgłębia to, czym jest rzeczywistość. W filozofii EIDOS istota bytu jest nie tylko tym, co widzimy, ale tym, co czyni rzecz tym, czym jest. Istota jest esencją, która decyduje o istnieniu i jakości bytu. Przekładając to na język sztuki, istota dzieła artystycznego nie jest powierzchownym obrazem czy kształtem, ale tym, co jest ukryte w jego strukturze, co nadaje mu głębię i sens. W tym sensie, płaskorzeźba może być postrzegana jako forma, która najpełniej oddaje tę ideę – jest nośnikiem wewnętrznej prawdy, którą artysta stara się uchwycić, wyrazić poprzez materię i formę. Wszakże sama materia, z której rzeźbiarz tworzy dzieło, jest tylko zewnętrzną manifestacją czegoś znacznie głębszego, czegoś, co nie jest dostrzegalne od razu, a co ujawnia się tylko po dokładniejszym zbadaniu.

Płaskorzeźba, jako forma artystyczna, staje się tym samym narzędziem do odkrywania i wyrażania istoty. To nie tylko wytwór rąk artysty, ale i próba uchwycenia tego, co w nas, w naturze, w świecie ukryte, niewidoczne na pierwszy rzut oka. Tak jak filozofowie poszukują istoty bytu, tak rzeźbiarze poszukują esencji formy. W tej przestrzeni sztuki dochodzi do spotkania idei i materii, intelektu i zmysłów, co czyni płaskorzeźbę jednym z najbardziej pełnych wyrazów artystycznych, które angażują nas na poziomie zarówno emocjonalnym, jak i intelektualnym.

Płaskorzeźby wyróżniają się na tle innych form artystycznych swoją trójwymiarowością, teksturą i dynamizmem. Są to formy, która pozwalają na pełniejsze oddanie natury, zarówno jej zewnętrznych form, jak i wewnętrznej esencji. Cykl EIDOS w filozofii, odnoszący się do poszukiwania istoty bytu, jest doskonałym odzwierciedleniem dążeń artysty, który w swojej pracy stara się dotrzeć do prawdziwego sensu, sedna rzeczy, które są ukryte w materii, formie i przestrzeni.