Obiekty przestrzenne z cyklu EIDOS

Obiekty przestrzenne z cyklu Eidos

Cykl Eidos to zbiór obiektów przestrzennych, które eksplorują ideę formy w jej najczystszej, abstrakcyjnej postaci. Inspirując się starożytnym greckim pojęciem „eidos”, które oznacza zarówno „formę”, jak i „wyraz” idei, seria ta analizuje naturę kształtów, które definiują nasze postrzeganie rzeczywistości. Eidos nie jest jedynie zestawem materialnych wytworów, ale podróżą przez zmysły i doznania, w której każdy przestrzenny obiekt staje się grą wyszukanej harmonii między formą a przestrzenią.

Abstrakcja w Eidos nie jest celem samym w sobie, lecz narzędziem do badania granic między tym, co widzialne, a tym, co niematerialne. Płaskorzeźby, będące sercem tego cyklu, wykraczają poza tradycyjne pojęcie obrazu jako płaskiej powierzchni, wciągając widza w przestrzeń, która jest zarówno rzeczywista, jak i iluzoryczna. Artysta nie tyle tworzy formy, ile wydobywa je z przestrzeni, sprawiając, że odbiorca staje się świadkiem procesu powstawania kształtu. Obiekty przestrzenne, zdominowane przez czyste linie, subtelną fakturę i minimalistyczne kompozycje, stawiają na pierwszym planie samą ideę formy – formy, która nie ma jednoznacznych granic, lecz rozwija się w zależności od kąta patrzenia, światła czy perspektywy.

Eidos to także filozoficzne odwołanie do klasycznej greckiej myśli, w której forma była postrzegana jako wyraz doskonałości idei, nie zaś tylko zewnętrznej reprezentacji rzeczywistości. W obiektach z tego cyklu przestrzeń nie jest jedynie tłem, lecz aktywnie współtworzy całość dzieła. Każda forma jest zawieszona w tym interaktywnym procesie, w którym widz jest współtwórcą znaczenia, a sam przestrzenny obiekt jest jakby zawieszony w czasie, w przestrzeni pomiędzy światem materialnym a niematerialnym.

W kontekście Eidos forma staje się nośnikiem idei, która nie jest w pełni uchwytna dla zmysłów, ale odczuwalna w przestrzeni, którą wypełnia. Poprzez swoją abstrakcyjność, płaskorzeźby w cyklu zapraszają do medytacji nad istotą bytu i obecności. Kształty, choć wydają się wyłaniać z tła, pozostają efemeryczne, iluzoryczne, a ich obecność jest nieustannie kwestionowana przez dynamikę samej przestrzeni.

W serii Eidos artysta stawia na minimalizm, który nie ogranicza, lecz pozwala na swobodne zanurzenie w świecie gry światła i cienia. W tej minimalistycznej przestrzeni każdy szczegół, każda krzywizna, wypełniająca przestrzeń nabiera znaczenia. Właśnie w tym kontekście „forma” – czyli „eidos” – staje się czymś więcej niż tylko estetycznym wyborem; jest drogą do percepcji czasu.

Obiekty przestrzenne z cyklu Eidos to zaproszenie do refleksji nad czasem przestrzenią, a także naszą zdolnością do percepcji świata. W świecie tych abstrakcyjnych kompozycji forma nie jest statyczna – jest dynamiczna, zmieniająca się wraz z tym jak wokół nich sie poruszamy. To dzieła, które nie tylko intrygują zmysły, ale również prowokują do intelektualnej podróży, w której przestrzeń staje się świadkiem powstawania formy, a czas – wyrazem zmienności.

Światło w cyklu obiektów przestrzennych Eidos odgrywa kluczową rolę w kształtowaniu i transformowaniu przestrzennych form. Jako element dynamiczny, nieustannie zmieniający się w zależności od pory dnia, kąta padania czy intensywności, światło staje się integralną częścią dzieła. Nie jest tylko środkiem do ekspozycji obiektu, ale aktywnie współtworzy jego znaczenie i percepcję. Dzięki grze światła i cienia, każda z form w płaskorzeźbach zyskuje nową jakość – zmienia się jej kształt, wydaje się unosić, zbliżać lub oddalać od widza.

Zjawisko to jest szczególnie widoczne w abstrakcyjnych przestrzennych obiektach, gdzie subtelne kontury i wybrzmienia faktur płaskorzeźby w zależności od natężenia światła ukazują się w różnej intensywności. Kiedy światło pada pod innym kątem, formy wydają się zyskiwać nowe wymiary, powstają cienie, które dodają głębi, sprawiając, że dzieło nie jest statyczne, lecz żyje i oddycha w relacji z otoczeniem. Te zmiany optyczne stwarzają złudzenie ruchu i przemiany, jakby obraz miał zdolność do ciągłej transformacji, co zaprasza widza do stałego odkrywania nowych perspektyw.

W cyklu Eidos światło nie tylko odkrywa formy, ale także ujawnia ich ulotność i efemeryczność. W jednym momencie rzeźbiarska struktura może wydawać się twarda i wyraźna, a w innym – niemal niewidoczna, zanikając w cieniu. Ta zmienność, współistniejąca z fizyczną materią formy, stwarza wrażenie, że przestrzeń sama w sobie jest w ciągłym procesie tworzenia i destrukcji, zależnym od interakcji z otaczającym ją światłem. Ostatecznie to właśnie światło i cień są tymi, które wprowadzają w życie niegeometryczne abstrakcje, dając im niepowtarzalny, zmienny charakter.